Koloseum - Rzym

Koloseum to jedno z najbardziej medialnych zabytków w Rzymie, tzw. Amfiteatr zbudowano w ok 70 roku naszej ery najprawdopodobniej przez ród Flawiuszów. 

Konstrukcja amfiteatru oparta jest na kształcie koła i ma w obwodzie ponad pół kilometra. Ta niepozorna budowla dzięki przemyślanemu rozmieszczeniu trybun mogła pomieścić ponad 80 tys. widzów. Budowla składała się z pięciu kondygnacji cztery z nich zarezerwowano dla przybyłych, a na piątym piętrze usytuowano bufety, szatnie, natryski, itp. 

Ciekawostką jest to iż koloseum było idealnym budynkiem podczas ewakuacji ponieważ do środka przestrzennego budynku prowadziło aż 80 szerokich wejść - czas ewakuacji wynosił podobno 6 minut. Tak jak nasz stadion narodowy koloseum miało również swoje zadaszenie, w słoneczne lub deszczowe dni zakrywano arenę osłoną z płótna. 

Historia wykorzystania koloseum nie jest zbyt chlubna ponieważ kojarzy się ona z tzw. mordem chrześcijan, jednak na arenie odbywały się również walki gladiatorów na śmierć i życie, walki z dzikimi zwierzętami. 

Pomimo częstych uszczerbków przez trzęsienia ziemi stoi do dziś i jest jedną z największych atrakcji w Rzymie. Prawie w każdy dzień w sezonie piętrzą się przed nim ogromne ilości osób chcących zwiedzić kolosa. Aby wejść do środka trzeba zapłacić bagatela € 12,00 za bilet normalny i € 7,50 za ulgowy. 

Rada dla turystów z Polski, nauczyciele historii, archeolodzy itp. mają wejście za darmo jednak trzeba okazać odpowiednie dokumenty. Jak się okazuję panie przy kasie widząc polskie dokumenty nie czytają ich więc warto próbować wchodzić na wszelkiego rodzaju papierki :)

Prosciutto di Parma

Na włoskich półkach sklepowych można dostać jedynie dwa rodzaje wędlin, popularną mortadelę lub jeszcze popularniejszą (znaną na całym świecie) szynkę parmeńską z Włoskiego Prosciutto di Parma. Ten wpis poświęcony zostanie jednej z droższych pozycji wśród wędlin a mianowicie Prosciutto. Niekiedy za parę plasterków tego smakołyku musimy zapłacić ponad 10 euro tj. 45 zł.

Szynka Pameńska jest robiona z całego nieseparowanego od kości uździenica wieprzowego. Udziec otacza się w soli po czym suszy w charakterystycznym klimacie słonecznej Italii, przeważnie w regionie Parmy, która ma idealne warunki do tworzenia tego specyfiku. Według badań i historii Szynka Parmeńska jest znana od ok. 2 000 lat i ponoć wytwarzana była w Parmie ze względu na obfite złoża soli, która w tym czasie idealnie zastępowała lodówkę i konserwowała mięso.

 Aby uchronić szynkę od rozpowszechnieniem w 1963 roku powołano Consorzio del Prosciutto di Parma a w 1996 roku szynka parmeńska zyskała Certyfikat Ochrony Miejsca. Szynkę parmeńską można jeść praktycznie ze wszystkim, we Włoszech praktykowana jest przekładana szynka z melonem tworząc coś a'la carpaccio, można ją jeść samą z chlebem, z nabiałem, na ciepło i na zimno - zawsze smakuje idealnie.

 Jest jednak jeden problem, nie można powiedzieć czy jest ona smaczna, ponieważ ten smak albo się pokocha albo znienawidzi na całe życie. Warto dodać że szynka parmeńska nie ma w sobie ani grama chemikaliów co jest surowo przestrzegane a jej podstawowym składnikiem jest wieprzowina oraz sól.

Mozzarella równa się Caprese

Będąc we Włoszech zauważyłem jedno - jem, jem i jem i nie jestem przejedzony i ociężały. Obiad we Rzymie często jada się w okolicach wieczornych, można to traktować tak na prawdę jako obiad i kolację, gdyż Włosi nierzadko łączą te dwa posiłki w jedną długą wyprawę kulinarną. 

Na kolację unikamy raczej ciężkich dań, dlatego też we Włoskich sklepach rządzą pomidory, bakłażany i inne warzywa a także owoce. Dziś chciałbym się skupić na pomidorze, który dominuje we włoskiej kuchni pod różnymi postaciami - sosów, kremów, całych owoców, oraz sałatek. 

Przechodząc po targach z ziołami często możemy się natknąć na tzw. Włoską przyprawę uniwersalną - jest to tzw. umowna przyprawa do Caprese tj. przystawki (niekiedy nazywana jest również sałatką) na bazie trzech składników. Pomidory, ser mozzarella oraz oliwa z oliwek tylko tyle wystarczy, aby stworzyć jedno z popularniejszych dań włoskich. Pomidory kroimy w plastry, to samo czynimy z mozzarellą. Całość układamy naprzemiennie na talerzu, podlewamy oliwą i oprószamy przyprawą. Jeżeli mieszkamy w Polsce, rolę powyższej przyprawy dobrze spełnia sos sałatkowy Włoski marki Knorr 

Przez włochy samochodem - ile kosztuje autostrada?

Do Rzymu praktycznie z każdego miejsca w Polsce można dojechać autostradą -problem jest jeden wszędzie są to drogi płatne - wiele osób pyta czy warto za nie płacić i nimi się poruszać? 

Moim zdaniem warto, ale tylko w przypadku Włoch ponieważ. Przejeżdżając przez Austrię, Słowenię czy też Czechy spotkamy się najczęściej z drogą równoległą do autostrady, niekiedy zrobioną z betonowych płyt. 

Cena winiet w Czechach i Austrii to bagatela 40 zł za 10 dni użytkowania drogi, a korzystając z dróg szybkiego ruchu nadrabiamy ok. 4-6 godzin drogi. Oba te kraje jeżeli chodzi o przejazd nie mają turyście nic ciekawego do zaoferowania. 

Przy zjeździe z autostrady na ekspresówkę, jakieś 40 km od Udine stwierdziliśmy że droga lokalna ma więcej do zaoferowania niż Włoska autostrada. Czas na GPS-ie wydłużył się o jakieś 3-4 godziny, jednak widoki za szybą auta rekompensują stracony czas - piękne Alpy, góry, potoki, strumyczki, pola z winogronami oraz cudowne zabudowanie zaczynając od alpejskiego budownictwa kończąc na włoskich kamieniczkach. Drugą stroną medalu są opłaty które omijamy, należy pamiętać że autostrada we Włoszech to jedna z najdroższych dróg w Europie. Koszt odcina ok. 200 km nierzadko może kosztować bagatela 20 euro.

Liść laurowy w zasięgu ręki

Liście bobkowe zwany potocznie laurem w naszym klimacie występuje raczej jako roślinka pokojowa i to rzadko, gdyż potrzebuje ona bardzo wilgotnego mikroklimatu przez co bardzo trudno utrzymać ją przy życiu.

Najbardziej odpowiada jej klimat śródziemnomorski, we Włoszech spotyka się go praktycznie w całym regionie w postaci - uwaga - żywopłotu. W momencie gdy Polacy traktują liść laurowy jako przyprawę między innymi do rosołu to Rzymianie uważają laur jako chwast.

Będąc w Rzymie uzbierałem zielonych świeżych liści bobkowych i pytając rodziny tam mieszkającej dowiedziałem się, że Włosi nie jedzą rosołu i niestety nie tolerują raczej smaku liścia laurowego. Po powrocie do Polski dodałem trochę zielonych jeszcze liści do rosołu i stwierdziłem, że smak lauru jest znikomy. Dopiero w późniejszym czasie dowiedzialem się, że spowodowane jest to tym, iż liście lauru dostają smaku po wysuszeniu.

Śniadanie we Włoszech czyli Cornetto i Cappuccino

Włochy to jedno z nielicznych państw w którym to śniadanie nie spożywa się w domu jednak nie do przyjęcia jest też, aby Włoch przyszedł do pracy głodny. Przemieszczając się nawet po odległych zakątkach Rzymu można zauważyć że w co trzecim budynku mieści się tzw. osiedlowa kafejka. To z takich pomieszczeń korzysta o poranku Rzymianin, który do pracy wyszedł dziesięć minut wcześniej.

We Włoszech o poranku można rzec że nigdy się nie najadłem ale i też nie chodziłem głodny. O poranku przyjęło się że każdy rodowity Włoch musi zjeść słodkie najczęściej wybierane ciacho to Cornetto, które jada się w wersji solo posypanej cukrem dla europejczyków przygotowano również wersję z marmoladą, kremem, budyniem lub innym ustrojstwem. Ciastek jest wiele jednak dwa są tzw. mercedesami tj. francuski rożek o którym wspominałem wcześniej oraz Ciambelle, który teoretycznie przypomina naszego polskiego pączka z dziurką jednak w smaku jest on sto razy lepszy, miękki, słodki a zarazem soczysty, tłusty i zapychający to trzeba zjeść!

Do słodkiego oczywiście kawa, tutaj również są dwie propozycje, które się najczęściej wybiera są to Cappuccino oraz Espresso, pierwszy z nich to cudowna pianka mleczna z dodatkiem wyśmienitej pianki oraz kunszt barmana - tak każdy Włoch przyrządza świetną kawę, nie ma gorszych lub lepszych knajp każda jest taka sama!

Jeżeli chodzi o koszt takiego śniadania to uwaga tanio, tanio i jeszcze raz tanio! Słodkie ciastko w wersji solo kosztuje zazwyczaj 1 euro, najdroższe Cornetto znalazłem w centrum, które było droższe o 30 eurocentów. To samo tyczy się kawy, jej koszt to również jeden euro.

PS. Spora ilość Włochów preferuje poranne espresso z dodatkiem wysokogatunkowej wódeczki.

Tanie pamiątki z Rzymu

Przygotowania do wyjazdu polegają zazwyczaj na pakowaniu ciuchów oraz wysłuchiwania pytań ze strony rodziny oraz znajomych: a kupisz mi... a przywieziesz mi? Już nie raz wspominałem że Rzym to cholernie drogie miasto dla polaka dlatego wydanie na magnes na lodówkę 12 złotych czasami trzeba zwyczajnie ulokować w budżecie wyjazdowym.

Popularne suweniry w centrum Rzymu to między innymi magnesy (ceramiczne, ze sklejki, z makaronem), różańce, pocztówki, wszelkiego rodzaju biżuteria, apaszki, koszulki itp. Praktycznie to co można dostać w większych polskich miastach.

Pamiątek nie opłaca się kupować w centrum ponieważ są one zwyczajnie drogie, wędrując po Watykanie miałem jeszcze chwilę odbiłem w stronę ulicy Via Ottaviano, gdzieś na wysokości ulicy Via degli Scipioni odnalazłem ciekawy namiot a pod nim... można rzecz super market na czterech metrach kwadratowych.

W markecie dostępne są wszelkiego rodzaju pamiątki i co ciekawe każda z nich kosztować nas będzie tylko i wyłącznie 1,00 Euro. Myśląc że to tylko sezonowy namiot wracałem tam o każdej porze roku i oni tam zawsze na mnie czekali. U sprzedawców można dostać wszystko każdego rodzaju magnesy, pocztówki, figurki itp. Ważne aby prosić na początku o koszyk do którego będziemy zbierać nasze suweniry, w momencie gdy kończymy zakupy wystarczy że podniesiemy palec.